Í allri viðleitni til að hámarka skynjanað hljóðstyrk flytjanlegra tækja' hátalara, verður að gæta þess að koma í veg fyrir skemmdir á hátölurunum sjálfum. Þessir litlu transducers þola aðeins þetta takmarkaða magn. Það eru tveir helstu hátalaraverndarþættir í boði - hámarks filmufærsla og hámarks raddspóluhiti.
Er dæmigerður hátalaraprófíll þar sem líkamleg hreyfingarmörk kvikmyndarinnar sjást vel, sérstaklega í áttina niður. Hljóðmerkið er ekki leyft að vera of sterkt, annars mun það valda titringareiningunni að komast í samband við fasta rammabúnaðinn eða valda of mikilli spennu í fjöðunarefninu (hringnum eða skothylki). Að auki er RMS gildi hljóðmerkisins ekki leyft að vera of stórt, annars veldur því að raddspólan ofhitnar. Ofhitnun raddspólunnar afmyndar hring spólurörsins og veldur núningi við brún segulsins eða segulskautsplötunnar. Þar að auki mun hátt hitastig í raddspólunni einnig leiða til þess að rafmagns einangrunarafköst hennar rýrna og að lokum valda því að raddspólan snýst í skammhlaup og dregur þannig úr raddspóluviðnámi og ofhleðslu magnarans. Óhóflegur raddspóluhiti getur einnig hitað varanlegan segull, sem getur valdið því að hann magnast af.
Aðferðir sem notaðar eru til að koma í veg fyrir skemmdir á hátalara fela í sér sjálfvirka álagsstýringu (AGC) fyrir amplitude inngangsmerkis og / eða aflgjafa, spennuþjöppun (eins og áður hefur verið lýst), harða takmörkun, sveigjanlegan tónflís og ofgnótt magnara. Ókosturinn við þessar aðferðir er að þær eru framsendingaraðferðir og skynja ekki raunverulegan offset fyrir hátalara, raddspóluhita eða hátalara (sem er breytilegt í hlutfalli við hitastig). Í framtíðinni er búist við flóknari verndaraðferðum, svo sem hitauppstreymi, en ein eða fleiri af ofangreindum verndaraðferðum eru sem stendur venju.